Bogota
Zondag 7 maart zijn we veilig aangekomen in Bogota, de hoofdstad van Colombia. Bogota is een enorme stad en tijdens onze Uber rit van het vliegveld naar het hostel vertelt de chauffeur ons over de criminaliteit en dat we goed op onze spullen moeten letten. Tijdens onze eerste wandeling door de stad merkten we gelijk al dat we hier een stuk alerter moeten zijn... We worden bijvoorbeeld meer bekeken en aangesproken dan in Mexico. Daarom haalde ik het buideltasje voor onder mijn trui toch maar weer eens tevoorschijn, wel zo veilig. Ook besloten we al snel om petjes te kopen (veel mensen dragen die hier), om mijn blonde haren te bedekken en wat minder op te vallen. Het werkte gelijk!
De volgende dag hebben we met een gids de stad op de fiets ontdekt (als echte Nederlanders). We reden langs hoogbouw, laagbouw, kerken, graffiti... Er zijn veel verschillende bouwstijlen in de stad, wat erg bijzonder is om te zien. Er zijn rijke delen (bijvoorbeeld de wijk Candaleria, waar wij verbleven), arme wijken en vanalles daar tussenin. De allerarmsten wonen in de hoger gelegen gebieden. Tijdens de fietstocht bezochten we ook een fruitmarkt, waar we allerlei soorten fruit proefden waar we nog nooit eerder van hadden gehoord (bijvoorbeeld tomaat gekruist met blauwe bessen). Super leuk! Na vijf uur fietsen hebben we zo'n 14 km afgelegd en de hoogtepunten van de stad gezien. Omdat de stad op een hoogte van 2640 meter ligt, was dit soms nog best een uitdaging (op deze hoogte kan je last krijgen van de ijlere lucht).
Na de fietstocht besloten we om het nog wat hoger op te zoeken! Met een kabeltreintje gingen we de berg Monserrate op! Vanaf deze berg heb je een prachtig uitzicht over de stad Bogota. Hier zie je pas echt hoe enorm de stad is! Verder kon je boven nog wat rondwandelen en was er een kerkje.
Na deze vermoeiende dag hebben we lekker in het restaurant van het hostel gegeten (ik had lasagne met side salade... kleinste salade ooit) en vervolgens heerlijk geslapen! Vandaag hebben we onze huurauto opgehaald en zijn we aan onze roadtrip begonnen door het schitterende Andes gebergte.
Piscilago
Vandaag zijn we naar Piscilago geweest. Dit is een waterpark en dierentuin in één! Een hele bijzondere combinatie. Zo kan het dat je in je zwemkleding langs allerlei dieren loopt. Toen we aankwamen hebben we eerst wat dieren bekeken. Daarna waren de glijbanen aan de beurt! We moesten flink wat trappen op en hadden bovenaan de glijbaan telkens een spectaculair uitzicht over de groene bergen. Het was een super dag. De meeste beelden hebben we gemaakt met de GoPro, dus jullie zullen op de film moeten wachten om dat te zien.
Tatacoa woestijn
Wauw, wat een bijzondere plek... Het was een eindje rijden, maar het zeker waard! Vandaag bezochten we de Tatacoa-woestijn. Al is het officieel niet echt een woestijn, omdat er gemiddeld te veel regen per jaar valt. Je mag een gebied een woestijn noemen als er minder dan 200 mm regen per jaar valt en Tatacoa heeft een gemiddelde regenval van 1078 mm. Dat het hier niet altijd droog en zonnig is, hebben we vandaag ook gelijk meegemaakt.
Een gids zou ons rondleiden op verschillende plekken in het gebied. In de ochtend zouden we op twee plekken het 'grijze deel van de woestijn' ontdekken en 's middags het meest bekende 'rode deel'. Hij reed op een scooter voor ons en wij moesten hem volgen over de zandweggetjes. Na een tijdje vallen er wat druppels op onze voorruit... Als we eenmaal zijn aangekomen bij het eerste punt, begint het keihard te regenen! We zouden eigenlijk een uur of twee gaan wandelen door het grijze deel van de woestijn, maar we hebben wel drie uur moeten schuilen voor de regen! Door de vele en heftige regenval was het zand veranderd in één grote modderpoel. Hierdoor konden we niet ver wandelen door dit gebied. We zijn naar een paar uitzichtpunten toe geglibberd door de modder.
Rijden met de auto over deze wegen was ook een hele uitdaging. Jos kreeg na het oprijden van een glibberige heuvel zelfs van de locals te horen dat hij heel goed kon autorijden! Nou, dat zegt wel wat.
Na de lunch was het aardig opgeklaard en konden we gaan wandelen door het 'rode deel'. Het rode deel is het meest spectaculaire deel van het gebied. Het heeft ons absoluut niet teleurgesteld, het leek wel alsof we op een andere planeet waren!
Salento
Wat hebben we weer veel moois gezien de afgelopen dagen! We sliepen drie nachten in het bergdorpje Salento. Toen we vrijdagmiddag aankwamen regende het hard en de weersvoorspellingen waren niet goed... Gelukkig waren de weergoden ons uiteindelijk toch goed gezind en hebben we enorm veel geluk gehad met het weer!
Zaterdag verkenden we Salento en de omgeving. We klommen naar een uitzichtpunt van waar we zowel het dorpje als de schitterende groene omgeving konden zien. Daarna dwaalden we wat door de gekleurde straatjes. Na de lunch speelden we met twee locals een potje 'Tejo'. Dit is de nationale sport van Colombia. In een bak klei liggen vier driehoekjes met kruit. Het is de bedoeling dat je van een flinke afstand een steen precies tussen de driehoekjes gooit (6 punten), op één van de driehoekjes gooit (3 punten + een kleine explosie) of zo dicht mogelijk bij de driehoekjes... Dit is nog best lastig, maar we hebben ons uitstekend vermaakt!
Aan het eind van de middag bezochten we een Coffee Farm in de omgeving van Salento. Ook dit was erg leuk en interessant (ondanks dat Jos en ik allebei niet van koffie houden...). We kregen een kijkje in het volledige proces en moesten zelfs even aan het werk om koffiebonen te plukken! Deze werden even laten gebruikt tijdens de rondleiding om te laten zien hoe één van de machines werkt! Aan het eind proefden we toch maar een kopje koffie... De gids had ons beloofd dat het niet bitter zou smaken. Dit klopte! Voor het eerst vonden we een kopje koffie niet vies. Maar ondanks dat is het nog steeds verre van ons lievelingsdrankje!
De volgende dag was het tijd voor één van de hoogtepunten van Colombia: een hike door Valle de Cocara. Dit is een vallei met de hoogste palmbomen ter wereld! De palmbomen kunnen wel 60 meter hoog worden! De hike van 10 kilometer was super tof en soms ook erg uitdagend... Je loopt niet alleen door een vallei, maar ook een stuk door de jungle. Tijdens de 4 zwaarste kilometers door de jungle zijn we zo'n 500 meter omhoog gegaan! Ondertussen moesten we ook de rivier oversteken via touwbruggen/een boomstam of lopen over de natte/modderige paden en proberen droge voeten te houden. Het was pittig, maar eenmaal boven op de berg aangekomen was het het meer dan waard! Wat een uitzicht! De weg naar beneden dwars door de palmbomen was een feest. Wat was het gaaf om daar te lopen! We hebben enorm genoten en heel de dag heeft het zonnetje geschenen.
Santa Rosa de Cabal
Vandaag bezochten we de thermische baden van Santa Rosa de Cabal. Via natuurlijke warmwaterbronnen worden een aantal zwembaden gevuld. Tijdens het relaxen in het warme water hadden we een schitterend uitzicht op de nabijgelegen waterval.
Honda
Met een (schoon)vader waarvan het lievelings-merk HONDA is, konden we de stad met deze naam natuurlijk niet overslaan! Honda is een leuk (en warm) stadje. De Rio Magdelena stroomt dwars door de stad heen, waardoor er meer dan 40 bruggen in de stad zijn te vinden. Tussen 1850 en 1910 was Honda één van de belangrijkste havensteden van Colombia en het economische hart van het land. We hebben hier een leuke stadswandeling gemaakt door de gekleurde straatjes, over de vele bruggen, langs de mooie kerken en het oude treinstation.
Tobia
Wat een leuke verrassing!! Op een paar kilometer van het plaatsje Tobia hadden we een hotel geboekt. Toen we hier aankwamen, bleek het dat we geen normale kamer kregen maar een boomhut. EEN BOOMHUT!!! Hoe tof is dat?! Onze tassen konden we met een katrol omhoog hijsen en eenmaal boven hadden we een schitterend uitzicht. Het was hier heerlijk wakker worden! Iedere ochtend werd er een picknick mandje met ons ontbijt aan de katrol gehangen. Echt een uniek verblijf!
Tobia staat bekend om de mooie natuur en 'extreme sporten' die je hier kan doen. Wij gingen raften op de Rio Negro, die er zwart uitziet vanwege het zachte, poreuze, zwarte gesteente in de omgeving. Dit was super vet! Het had de vorige dag hard geregend, dus de rivier stroomde goed! Daarna was het tijd voor onze volgende activiteit. Na een rit achter op de motor en een hike door de jungle, kwamen we aan bij een waterval... Hier zouden we gaan abseilen! Jos had al wat ervaring met abseilen, maar dit nog nooit in een waterval gedaan. Ik had helemaal geen ervaring... Eenmaal het randje over konden we niet meer terug. Jos hing net wat onder mij. Hij hielp mij goed door te zeggen waar ik het beste heen kon gaan. Op sommige momenten vond ik het heel leuk, maar er waren ook momenten dat ik letterlijk knikkende knieën had! De angst is op sommige foto's van mijn gezicht af te lezen, haha! Eenmaal beneden konden we allebei trots zijn op onszelf! Dit hebben we toch maar weer mooi gedaan, echt stoer.
Op de terugweg begon het keihard te regenen! Het leek wel een douche! Gelukkig waren we toch al nat van de activiteiten.
Sopó en Zipaquirá
De laatste stop van onze roadtrip met deze auto was het dorpje Sopó. Onderweg van Tobia naar Sopó maken we een stop bij het plaatsje Zipaquirá. Deze plaats staat bekend om de ondergrondse zoutkathedraal. De zoutkathedraal werd in 2007 uitgeroepen tot het 'eerste wonder van Colombia'. De zoutkathedraal was geinig om te zien (het is eigenlijk een soort grot in zoutsteen), maar toch zouden wij anderen niet aanraden hier heen te gaan... Zo bijzonder vonden we het nou ook weer niet! Het oude historische centrum was wel leuk om doorheen te lopen.
Diezelfde avond hadden we in het dorpje Sopó afgesproken met Sabine en haar vriend Alex. Sabine is een aantal jaar geleden van Nederland naar Colombia geëmigreerd en schrijft hele handige blogs. Al voordat we in Colombia waren, had ik een aantal keer contact gezocht om te vragen naar de situatie in Colombia. Sabine schrijft naast blogs over de 'standaard route' ook heel veel over minder bekende plaatsen. Wij deden één van haar routes 'buiten de gebaande paden' en kwamen daardoor langs haar woonplaats Sopó. We hebben gezellig een hapje met elkaar gegeten en daarna een avondwandeling gemaakt door het dorpje. Er is hier veel mooie graffiti te vinden. Extra bijzonder is de graffiti op het plaatselijke ziekenhuis met het thema corona.
We verbleven net buiten Sopó in een soort Tiny House. We kregen hier ontbijt op bed, hadden praatgrage papagaaien als buren en een super vriendelijke host die ons allerlei Colombiaanse hapjes en drankjes liet proeven tijdens ons verblijf. Echt super!
Medellin
Sommige mensen kunnen nogal geschokt reageren als we vertellen dat wij op reis zijn in Colombia. Dit komt door het beeld van geweld, drugskartels en criminaliteit. Ondertussen heeft Colombia een enorme positieve ontwikkeling doorgemaakt, maar dit beeld komt natuurlijk wel ergens vandaan...
In de jaren 80/90 was Colombia het gevaarlijkste land ter wereld en Medellín, de stad waar we de afgelopen dagen waren, was de gevaarlijkste stad van Colombia... De stad was in de ban van een drugskartel onder leiding van Pablo Escobar en het bijkomende geweld. De locals spreken zijn naam liever niet hardop uit... Lange tijd was dit de 'moord-hoofdstad' van de wereld. In het jaar 1991, het absolute dieptepunt, werden er 380 mensen per 100.000 mensen vermoord. Ter vergelijking: in 2019 was de stad Caracas in Venezuela de moord-hoofdstad met 111 moorden per 100.000 inwoners.
Vanaf het begin van de 21ste eeuw is de stad weer een stuk veiliger geworden en wordt er hard gewerkt aan de modernisering van de stad. We leerden over deze ontwikkelingen tijdens twee verschillende Free Walking Tours. De kartels en het geweld verdwenen meer naar de achtergrond en door het opknappen van de publieke ruimte (bijvoorbeeld kunstwerken neerzetten, gebouwen opknappen of pleinen op kunstzinnige wijze verlichten) voelden de bewoners van de stad zich langzaamaan weer veiliger en durfden zij bepaalde plekken weer te bezoeken. Ook werden er openbare bibliotheken gebouwd die voor iedereen toegankelijk zijn. De gevaarlijkste wijk, Comuna 13, is tegenwoordig een hippe, levendige wijk bomvol muziek, kunst en de mooiste graffiti. Daarnaast werd er enorm geïnvesteerd in openbaar vervoer: er is een uitgebreid metronetwerk dat niet alleen uit 'treintjes' bestaat, maar ook de bekende 'metro kabel'. Met de komst van deze kabelbanen, werd het mogelijk voor de armere bewoners van de stad (die in de buitenwijken op de hoge, steile heuvels wonen) om snel en veilig naar het stadscentrum te gaan. Dit is een manier om de sociale ongelijkheid kleiner te maken, want zo kregen ook zij een eerlijkere kans op een baan of onderwijs in het rijkere stadscentrum. Een kaartje voor de metro kost nog geen euro en je kan daarmee van de ene naar de andere kant van de stad reizen. De bevolking is enorm trots op deze positieve ontwikkelingen, die de kwaliteit van leven aanzienlijk hebben verbeterd.
Ondanks dat het leven tegenwoordig veel beter is, is er helaas nog altijd veel armoede in de stad. Tijdens ons verblijf bezochten we de stichting 'Straatkinderen Medellín'. Deze stichting is ooit opgericht door een Nederlander, die voetbaltraining gaf aan de straatkinderen in het centrum van de stad. Deze kinderen waren vanuit de sloppenwijken op de heuvels naar het centrum gestuurd door hun ouders, in de hoop dat zij niet in contact zouden komen met drugs en de verkeerde mensen. Na een tijdje wilden de kinderen graag meedoen aan een voetbal toernooi en dat zou voor ze worden geregeld, op voorwaarde dat zij naar school zouden gaan.
Tegenwoordig is de stichting actief in de arme wijken zelf. Hier zorgen zij voor activiteiten voor de kinderen, zodat zij in een veilige omgeving vriendschappen kunnen opbouwen en niet op het slechte pad raken. Zij mogen zich gratis inschrijven bij de stichting en deelnemen aan de vele activiteiten, op voorwaarde dat zij naar school gaan en telkens hun rapport inleveren. Wij pakten samen met een (Nederlandse) werkneemster de metro-kabel om een kijkje te nemen in de wijk en bij de stichting. We bezochten een voetbaltraining, maar mochten ook meekijken met een schrijfles en een presentatie over de stichting aan een Nederlands bedrijf. De stichting verzorgt o.a. voetbaltrainingen + wedstrijden, een muziekprogramma, lessen Engels, lezen & schrijven en computerlessen. De stichting betekent enorm veel voor de kinderen en de wijk! In ruil voor een donatie mochten wie hier komen kijken.
Santa Fe de Antioquia
Vanuit Medellín maakten we twee dagtrips met een huurauto. De eerste dagtrip was naar het plaatsje Santa Fe De Antioquia, waar in 2019 de eerste aflevering van Wie Is De Mol is opgenomen! Weten jullie het nog? De eerste opdracht op die brug, waar de kandidaten zware kisten uit het water moesten hijsen? Dat was ook onze eerste stop bij dit plaatsje! Erg leuk om te herkennen. Daarna gingen we naar het oude, historische centrum van het 'witte stadje'. Santa Fe de Antioquia is de oudste nederzetting van dit gebied en werd in 1584 uitgeroepen tot hoofdstad van het departement Antioquia, totdat in 1826 de overheid verhuisde naar Medellín. Sindsdien gaat Santa Fe de Antioquia weer gewoon als klein schattig bergstadje door het leven. Ook hier herkenden we pleintjes, kerkjes en straatjes uit de Wie Is De Mol aflevering! Leuk om te zien.
Guatapé
Tijdens onze tweede dagtrip gingen we naar een plek waar het 'aardrijkskunde-hartje' van Suus harder van ging kloppen: de beroemde rots La Piedra Del Peñol en het nabijgelegen stadje Guatapé. Van beneden is het schitterend om deze rots vanuit het niets in het landschap te zien, maar na het beklimmen van de 659 treden heb je al helemaal een spectaculair uitzicht!
De rots is een granietkoepel (onderdeel van een batholiet) die ongeveer 80 miljoen jaar geleden diep onder de grond gevormd is. Graniet is een dieptegesteente en dat wil zeggen dat het is gevormd door het ondergronds stollen van magma. Doordat graniet op diepte gestold is, hebben de mineralen bij langzame afkoeling de tijd gehad om kristallen te vormen. Stollingsgesteenten zijn harder dan de meeste sedimentaire gesteenten. In het geval van La Piedra Del Peñol werd het stollingsgesteente (hard) omgeven door sedimentair gesteente (zacht). Door platentektoniek is het gebied (en dus de granietkoepel die diep in de aarde zat) omhoog gekomen (gebergte vorming). Door de jarenlange erosie is het omliggende zachte gesteente verdwenen en is er een spectaculair landschap ontstaan.
Ook hier zijn ze met Wie Is De Mol geweest. Toentertijd werd er gespeculeerd waarom er '61' op de rots was geschreven... Kwam de Mol soms uit 1961? Uiteraard heeft dit niks met de Mol te maken: twee steden in de buurt van de rots hebben al jaren ruzie over van wie de rots nu echt is. De inwoners van Guatapé wilden daarom met grote, witte letters de naam van hun stad op de rots schilderen. Ver zijn ze hiermee echter niet gekomen, want al snel werden zij tegengehouden door de andere stad. Het resultaat op de rots: de letter G en een deel van de letter U!
Na weer 659 treden naar beneden te hebben afgedaald, reden we door naar het stadje Guatapé. Dit was het meest kleurrijke stadje dat we ooit hadden gezien! Ieder huisje was beschilderd met felle kleuren en ook het karakteristieke straatje met de gekleurde paraplu's viel bij ons erg in de smaak. We hebben genoten van deze dag!
Cartagena
Na het schitterende binnenland van Colombia was het tijd voor de noordkust. Onze eerste stop was de meest toeristische stad aan de Caribische kust: Cartagena. Overal in de stad zie je gekleurde huisjes en schattige balkonnetjes. Normaal wordt er ook op straat gedanst door vrouwen in felgekleurde kleding, maar dat is nu natuurlijk niet mogelijk vanwege Covid. Ondanks dat was het een feest om door de oude, ommuurde binnenstad te lopen! Ook maakten we een wandeling over de stadsmuur.
Cartagena werd gesticht in 1533 en binnen no time veranderde de stad in de belangrijkste Spaanse haven aan de Caraïbische kust. Alleen al in de 16e eeuw werd Cartagena maar liefst vijf keer overgenomen door piraten. Naar aanleiding van deze piraten-aanvallen besloten de Spanjaarden diverse forten rondom de stad te bouwen om deze te beschermen. De bekendste is Castillo San Felipe: het grootste fort ooit gebouwd door de Spanjaarden in welke kolonie dan ook. Dit fort was dan ook het eerste dat wij bezochten in Cartagena en het was zeker indrukwekkend!
Palomino
Na nog een paar dagen relaxen in Cartagena haalden we onze auto op en kon de roadtrip aan de noordkust beginnen. Eerste stop: Palomino! Hier hebben we een prachtige hike gemaakt. We waren opzoek naar een uitzichtpunt op de hoogste kustbergen ter wereld! Op een uur lopen van de houten hutjes waar we sliepen zou een natuurlijke plateau zijn vanaf waar we uitzicht zouden hebben op de besneeuwde bergtoppen. Dus wij lopen, lopen en nog eens lopen... Na anderhalf uur flink hiken door de bergen nog geen uitzichtpunt tegengekomen, zijn we dan zo traag? Na de weg gevraagd te hebben aan een boer bleek dat we al veeeel te ver waren, we liepen op het pad richting de top van de berg (al zou dit wel drie dagen lopen zijn volgens hem). Het bleek dat we het uitzichtpunt al lang voorbij waren, achteraf gezien hadden we het al binnen een half uur bereikt. Er was daar een mooi uitzicht op de zee, maar er hing helaas een dikke mist om de bergtoppen... Daar zagen we dus niks van.
Na drie uur lopen in de hitte was het tijd voor... nog meer lopen! Maar wel naar een plek waar onze relax activiteit zou beginnen: tubing! In een band rustig dobberen in de rivier en je laten meevoeren door de stroom. Dat hadden we wel verdiend na al dat hiken!
Noordkust
De rest van onze roadtrip door het noorden is eigenlijk een beetje in het water gevallen...
Vanwege plaatselijke lockdown-dagen hebben we een van de grootste hoogtepunten langs de kust niet kunnen doen: een bezoek aan Tayrona National Park. De natuur moet hier heel mooi zijn, maar helaas was het hek gesloten. Dit was voor ons nergens van te voren terug te vinden, dus toch wel erg jammer.
De afgelopen week zijn er sowieso meer maatregelen gekomen vanwege Semana Santa, de week voor Pasen. Dat is een belangrijke feestweek in Colombia en de meeste Colombianen zijn vrij en gaan op vakantie. Daarom werden er extra maatregelen toegepast, maar wat deze maatregel precies in hielden per stad/gebied, was voor ons een raadsel. In de ene stad is er bijvoorbeeld een lockdown op maandag, woensdag en zondag, maar in een andere stad kunnen dit weer andere dagen zijn. Daarnaast mag je alleen winkels of supermarkten in op bepaalde dagen afhankelijk van het laatste cijfer in je paspoort: mensen met een even cijfer de ene dag, oneven de volgende dag. Zo mochten wij opeens niks halen in de supermarkt! Op internet was dit voor ons lastig te vinden. Dit werd bijvoorbeeld gecommuniceerd met aanplakbiljetten in de stad of op de winkel en zo kwamen we er dus achter.
We wilden eigenlijk nog een extra stadje langs de noordkust bezoeken, maar omdat we geen idee hadden welke regels daar op dit moment gelden besloten we dat het ons die 2,5 uur rijden niet waard was. We klikten een paar random punten aan in Google Maps op de route terug naar Cartagena en maakten er maar een verrassings-roadtrip van. Zo kwamen we uit bij een geel fort aan het water, een restaurantje aan zee waar we een vers sapje konden drinken en hebben we nog wat sightseeing vanuit de auto gedaan.
Soms zit het mee, soms zit het tegen! Maar als dit de grootste tegenslag van Colombia is, valt het allemaal wel mee. Ondertussen zijn we weer terug in Cartagena en hebben we vandaag weer een Covid-test gedaan om naar onze volgende bestemming te mogen reizen. Morgen vliegen we van Cartagena naar Bogota. Daar slapen we lekker een nachtje in het Hilton Hotel. Woensdag vliegen we naar Quito in Ecuador en donderdag naar misschien wel de meest bijzondere bestemming van onze reis: de Galapagos Eilanden!
